Een vrouw en een man (Melanie Safka en Bob Dylan)
Onlangs heb ik twee concerten gezien. Het eerste van een man met een band, de ander van een vrouw met haar zoon. De man was 72 jaar oud, de vrouw 69. Allebei werden ze beroemd in de jaren 60 met zelfgeschreven songs. Toen de man begon te zingen, rolden de tranen over mijn wangen. Hier zat ik nu, als 60-jarige, voor het eerst in zijn aanwezigheid, terwijl ik al fan van zijn muziek was sinds mijn 16-de. 44 jaar later dus. Ik ben niet zo'n fanatieke fan als de dame naast me, die verklaarde dat zij al zijn platen en cd's bezat. Ik heb wat platen, wat cassettes en 1 cd, maar ik luisterde vooral in mijn tienerjaren veel naar zijn muziek en ik voel me op de een of andere vage manier verwant met hem. Ik zag hem in de concertzaal van een grote afstand. Alleen zijn kleine gestalte als hij stond te zingen en mondharmonica te spelen. Als hij achter de piano plaatsnam, zag ik hem eigenlijk niet meer. Maar de band klonk fantastisch en zijn stem was nog best om aan te horen.
Een week later was het concert van de vrouw aan de beurt. Haar muziek kende ik wel, maar ik was nooit echt een fan van haar. Had geen platen van haar en wist niet eens dat ze nog optrad. Ik werd voor haar concert uitgenodigd door een goeie vriendin die mij vertelde dat ze nog steeds een echte hippie was. Op internet zag ik foto's van haar met lange slordige haren en geborduurde jurken. We zaten op rij 1 dus kon ik haar goed zien. Ze maakte meteen contact met het publiek. Had een tafeltje met allerlei drankjes voor haar keel naast zich staan en hield hele verhalen over haar stem en de kou van Nederland, maar dat ze altijd veel van Nederland had gehouden. Ze had een setlist maar vroeg na elk nummer aan de zaal wat we wilden horen. Ze speelde zelf akoestische gitaar en haar zoon begeleidde haar op electrische gitaar afgewisseld met een grappige kleine cello die hij op zijn schoot bespeelde.
Het had een huiselijke sfeer. Echt een moeder met haar kinderen. Een wat excentrieke moeder weliswaar, maar toch echt een warme, vrouwelijke energie. En met een hartverwarmende humor niet te vergeten.
Wat een contrast met de energie van de man. Dit waren nou echt twee absolute tegenpolen van het mannelijke en het vrouwelijke. De man was heel zakelijk. Zong alleen zijn songs. Vroeg niet wat wij wilden horen. Praatte niet tussen de songs door. Nodigde niet uit tot meezingen. Droeg geen song op aan een onlangs overleden collega. Niets van dat alles. De man zong alleen maar en speelde afwisselend op zijn piano en mondharmonica. Toch voelde ik zijn hart ook spreken in zijn muziek. Zijn persoon bleef echter verborgen achter zijn songs terwijl de persoon van de vrouw direct naar buiten kwam en de songs haar volgden. Wat een contrast tussen twee verschillende mensen. Echt het verschil tussen introvert en extravert in een notedop.
Quiz-vraag: Wie het eerste raadt over welke man en vrouw ik het heb, krijgt mijn 'De Aard van het Beestje'-boekje, ter waarde van 17,50 euro, gratis toegestuurd. Mail je antwoord naar info@floravanstek.nl.
